Werkgroep Buitenveldert / A.J.Ernststraat 112, Amsterdam: 40e verslag – ma. 29.08.09: 9 deelnemers.

Opening bijeenkomst: 20 uur; de zomervakantie blijkt voorbij: de vergaderruimte is weer geordend, waardoor niet meer met meubilair behoeft te worden gesjouwd, kortom, het ‘gewone’ leven is teruggekeerd. De gespreksleider heet de aanwezigen welkom, constateert dat geen nieuwelingen dwingen tot voorlezing van de gespreksregels en vraagt om suggesties tot bepaling van het gespreksonderwerp. Hiertoe doet A een voorstel, dat vervolgens door de groep wordt gekozen.

Het gespreksonderwerp:

Waarom blijven veel ex-verslaafden zo vaak hangen rondom het onderwerp ‘verslaving’; het lijkt alsof ze geen echte nieuwe koers in hun bestaan kunnen ontwikkelen. Klopt die indruk en wat moet ik daar van denken. Ik kan het niet goed plaatsen. Zou het misschien goed zijn wat meer afstand te gaan nemen van het onderwerp ‘verslaving’ door het ontwikkelen van contacten buiten dat circuit?
Continue reading…

Werkgroep Buitenveldert / A.J.Ernststraat 112 / Amsterdam / 39e verslag / ma.17.08.09; 17 deelnemers

Opening bijeenkomst: 20 uur; onder de aanwezigen bevinden zich vijf nieuwelingen, onder wie een moeder met dochter; eerstgenoemde komt slechts als begeleider en kan met instemming van de groep de avond bijwonen. Na voorlezing van de gespreksregels volgt de bepaling van het gespreksonderwerp. Hiertoe doet A een voorstel, hij zegt:

De reden waarom ik hier zit is het beurs-gokken waaraan ik verslingerd was. Dat heb ik kennelijk wel goed aangepakt want ik weet mij daarin nu te beheersen. Maar merk tegelijk ook dat daarmee het verhaal niet klaar is. Want er blijken nu opeens ook andere aktiviteiten mogelijk waarin ik een vergelijkbare dwang beleef. Bijvoorbeeld televisie kijken of eten: ik betrap mij soms op een machteloos gevoel om de tv uit te zetten. Dat heeft dan niets meer met ontspanning te maken. Integendeel. Ook met bunkeren (eten) kan dat voorkomen. Het lijkt dan wel of mijn verslavingsgedrag als zodanig nog gewoon bestaat en alleen het middel is ingewisseld. Dat kan zeer benauwend werken. Ben ik de enige die dit zo ervaart of herkennen jullie deze inwisselbaarheid van de middelen? En als dat zo is, dan is er dus eigenlijk veel meer nodig dan ‘alleen maar’ dat ene middel uit de weg te gaan…. Je zou dus haast moeten gaan denken in een ander soort formule als oorzaak van enige verslaving: die schuilt dan niet zozeer niet in het middel maar vooral in de combinatie van het middel met de betreffende mens, die (onbewust) kennelijk op zoek is naar een escape uit de realiteit en daartoe niet is beperkt tot een specifiek middel, maar telkens, afhankelijk van de situatie, wisselende middelen kan gebruiken.

Uit de reacties blijkt dat hiermee het onderwerp voor deze avond is bepaald, namelijk: de oorzaak van een verslaving zit ‘m in de eerste plaats in de eigenschappen van de betrokken mens zelf. Alleen tegen die achtergrond kunnen middelen of gewoontes tot enig verslavingsproces leiden. En omgekeerd kan worden gesteld dat beeindiging van een verslaving, niet automatisch plaatsvindt zodra het concrete gebruik van de betrokken middelen of leefstijl, wordt beeindigd. Om dat te bereiken is een ingrijpende verandering binnen de betrokken mens, een absolute voorwaarde.
Continue reading…

Werkgroep Buitenveldert / A.J.Ernststraat 112, Amsterdam: 38e verslag – ma.10.08.09: 6 deelnemers.

Opening bijeenkomst: 20 uur; de aanwezigen, deels duidelijk gebruind/gezond terug van vacantie, waartegen anderen wat bleek afsteken, terwijl de afwezigen wellicht thans druk zijn hun terugkeer binnenkort op eveneens triomfantelijke wijze voor te bereiden.

Gevraagd naar voorstellen ter bepaling van het gespreksonderwerp, neemt A het woord:
Kort geleden werd bekend dat ‘de Jellinek’ een nieuwe behandel kliniek start, waarbinnen gewerkt zal worden volgens de principes van het Minnesota-model, dat is gebaseerd op de uitgangsstellingen van AA (Alcohol Anonymous). A veronderstelt dat hiermee het beginsel van ‘zelfhelp’ met zoveel woorden door de professionele wereld erkenning heeft gekregen en zou graag het groepsgesprek van vanavond aan dit onderwerp besteden, met name ten aanzien van de vraag of de aanwezige groepsdeelnemers vanuit eigen ervaring kunnen vertellen hoe hun persoonlijke contact met professionals in dit opzicht is ervaren.
Continue reading…

Werkgroep Buitenveldert / A.J. Ernststraat 112 / Amsterdam 37e verslag – ma.03.08.09: 9 personen, incl. 1 nieuweling.

Opening bijeenkomst: 20 uur; de aanwezigen worden welkom geheten, speciaal de nieuweling, die vertelt dat hij op internet zich al enigszins heeft georienteerd omtrent opzet en werkwijze van de groep, waaruit de gespreksleider concludeert dat het derhalve overbodig is de gespreksregels ook thans voor te lezen.
Aansluitend komt aan de orde het bepalen van een onderwerp voor het groepsgesprek.

Wie heeft een voorstel?

Zoals gebruikelijk, valt een stilte; mensen zwijgen en dan denken ze na, althans dat zou je kunnen veronderstellen. De stilte lijkt soms lang te duren en levert een periode van confrontatie op. Op den duur kan je ontdekken dat er ruimte in jezelf ontstaat; ruimte en rust en dat op zichzelf kan al sensatie en misschien kracht opleveren. Maar hoe dan ook, in die stilte schiet er vooral heel veel door je heen, flarden, onaffe gedachten en misschien zelfs een soort verplichting om een onderwerp voor het gesprek voor te stellen of de herinnering aan gebeurtenissen of plannen of spanningen die je je opeens realiseert. Je kunt ook gewoon wegzweven. En zo kan de stilte lang lijken te duren. Tegelijk profileert zich aldus ook duidelijk de aanwezigheid van de groep en de toenemende spanning, waaruit het gespreksonderwerp zal uitkristalliseren. En tenslotte is die stilte ook een wezenlijk element omdat het confronteert met het feit dat je met een aantal mensen rond de tafel zit in een gemeenschappelijk proces van herstel en planning van heden en toekomst. Trouwens ook in de wetenschap dat straks iemand de stilte gaat verbreken. Dat gebeurt uiteindelijk altijd weer. Dus ook nu, want A vraagt het woord en zegt:

Ik weet niet of het een voorstel oplevert voor een gespreksonderwerp, maar in het afgelopen weekend heb ik voor de zoveelste keer ontdekt hoe belangrijk het is dat ik heb geleerd mij te uiten en te kunnen praten. Dat heb ik te danken aan de groep; vroeger liep ik vooral stuk op mijn onvermogen in dat opzicht; dan liet ik spanningen in het contact met anderen, vooral natuurlijk mijn partner, oplopen tot ik terecht kwam in de vlucht van de drank. En dat alles beleef ik zelf nu als een wezenlijk verschil: mijn critische fase zit ‘m in de spanning die ik in zo’n situatie laat ontstaan, misschien onbewust zoek als excuus voor later. Op die manier ontdekte ik op de lange duur de eigenlijke functie van de groep: althans hoe die voor mij werkt; ik heb daar lang over gedaan, maar nu begin ik het door te krijgen: de groep is absoluut niet een middel tegen doorzakken, maar leert mij in de allereerste plaats een manier van leven waardoor ik ongezonde spanningen kan voorkomen. Die spanningen deden mij de das om. Daar valt niet tegen te vechten. Dat leg ik altijd weer af. Kortom, het recept is eigenlijk nogal eenvoudig: voorkom die spanningen! En dat is dan meteen ook de wezenlijke functie van de groep: zo leer ik mezelf ook eerder en beter aansturen. Ogenschijnlijk allemaal zo logisch als koek. Maar het duurde lang voordat ik dit allemaal doorkreeg.

Aldus ontstaat het onderwerp:

Hoe beleef je de groep, wat heb je d’r aan? Nu en op den duur – wat verwacht je ervan?
Continue reading…